مردها در چارچوب عشق به وسعت غیر قابل انکاری نامردند

برای اثبات کمال نامردی آنان تنها همین بس که در مقابل قلب ساده و فریب

خورده ی یک زن احساس می کنند،مردند،تا وقتی که قلب زن عاشق

نشده پست تر از یک ولگرد،عاجز تر از یک فقیروگداتر از همه

گدایان سامره،پوزه بر خاک و دست تمنا به پیشش

گدایی می کنند،اما وقتی که خیالشان بابت قلب 

زن راحت شد،به یک باره،یادشان می افتد

که خدا مردشان آفریده و آنگاه کمال

مردانگی را در نهایت نامردی 

جست و جو می کنند

(دکتر علی شریعتی)